خاستگاه و توزیع جغرافیایی گل محمدی

خاستگاه و موطن اصلی گل محمدی کوه­ های جنوب غرب ایران است. این گیاه به صورت وحشی در این منطقه می­ روییده است و به تدریج توسط ساکنان منطقه بومی شده و ادوات لازم برای استحصال گلاب آن ابداع و ساخته شده است. بنا به نقلی در عصر ملک شاه سلجوقی این گیاه توسط نماینده یکی از اتابکان روم شرقی از منطقه قمصر کاشان به نواحی اطراف دمشق در سوریه برده شده است. گل محمدی و دستگاه ­های گلاب­گیری مربوط به آن در قرن دهم میلادی به وسیله مسلمانان (طی فتوحات اسلامی) به اسپانیا برده شد. در آن زمان این صنعت در تونس و مراکش (موروکو، مغرب) گسترش زیادی یافت تا حدی که در مقطعی گلاب به عنوان پول رایج این مناطق مورد استفاده قرار گرفت. در قرن 15 میلادی افزایش تقاضا برای گلاب سبب شد که کشت گل به آسیای صغیر و پایتخت امپراتوری بزرگ عثمانی که ولایتی به نام Edirne بود و در بلغارستان امروزی قرار دارد گسترش یابد. گزارشات حاکی از ورود گل محمدی به بلغارستان در نیمه اول قرن 17 میلادی است و عنوان می­ کند که این گل ابتدا در اطراف شهر کازانلاک (Kazanlak) در بلغارستان کشت شده است و سپس به تدریج نواحی بین کوه­ های بالکان (Balkan Mountain) و کوه­های سردنا گورا (Sredna Gora) در بلغارستان مرکزی توسعه یافته است. این منطقه اکنون به دره رزها (Valley of Roses) مشهور است و مهمترین مرکز کشت و پرورش و بهره برداری از این گل در جهان می­ باشد و حدود 80 درصد بازار جهانی محصولات این گل در اختیار این منطقه و کشور بلغارستان است. امروزه علاوه بر بلغارستان و ایران این گل در بسیاری از نقاط جهان از جمله ترکیه، هندوستان، سوریه، فلسطین، انگلستان، فرانسه و حتی چین کشت و بهره­ برداری می­گردد و کشت و بهره­ برداری از آن به صورت روزافزونی در این کشورها و سایر نقاط جهان در حال گسترش است.